Co to jest ortodoncja? Jedną z czterech dziedzin stomatologii jest ortodoncja, która zajmuje się leczeniem wad zgryzu, wad szczękowo - twarzowych oraz korektą stwierdzonych nieprawidłowości.
Jest to dziedzina ściśle powiązana ze stomatologią dziecięcą, ponieważ wady zgryzu rozwijają się w wieku dziecięcym.
Leczenie ortodontyczne przeprowadza się głównie u dzieci i u młodzieży, jednak nie wyklucza to również leczenia pacjentów w starszym wieku, u których nie przeprowadzono leczenia w wieku dziecięcym, lub stwierdzono inne wady, również estetyczne w życiu dorosłym.
Lekarzem "pierwszego kontaktu", który powinien wyłapać pierwsze problemy jest stomatolog, który opiekuje się dzieckiem długoterminowo. On też zleca konsultację u specjalisty - ortodonty, który na wczesnym etapie może wprowadzić odpowiednie leczenie.
Zasada i cel działania aparatu ruchomego. W przypadku dzieci leczenie ortodontyczne jest zachowawcze. Efekty są uzyskiwane poprzez używanie odpowiednich aparatów ruchomych, konstruowanych
specjalnie dla określonego pacjenta, mających na celu skorygowanie wady. Dzięki działaniu siły aparaty te powinny doprowadzać do: zmiany w ustawieniu zębów, przebudowy kości przyzębia lub działać ukierunkowująco na wzrost.
Charakterystyczna dla leczenia ortodontycznego jest długotrwałość leczenia. Wymaga to od lekarza zaplanowania procesu leczenia, a od pacjenta ścisłej współpracy.
Etapy rozwoju zgryzu. W życiu płodowym rozwój zgryzu przypada na drugą połowę drugiego miesiąca i wtedy może dojść też do zaburzenia rozwoju zgryzu.
W czasie porodu dochodzi do fizjologicznego cofnięcia się żuchwy, która (skrótowo) w pierwszych 6 tygodniach życia dzięki ssaniu piersi powinna wrócić na swoje miejsce.
W wieku niemowlęcym i wczesnym kilka czynników może spowodować wady zgryzu. Odruch ssania piersi, przeniesiony na smoczek czy kciuk i niewyeliminowany przed 4 rokiem życia najczęściej prowadzi do powstania zgryzu otwartego lub tyłozgryzu. Jeśli uda się wyeliminować nawyk ssania przed 4 rokiem życia jest duża szansa samoregulacji. Warto pamiętać, że łatwiej odzwyczaić dziecko od smoczka niż od kciuka, jednak w przypadku neurozy, ssanie niesie za sobą inny wymiar i należy postępować wtedy bardzo ostrożnie, często przy współudziale psychologa dziecięcego.
Na co zwrócić uwagę ? U rodziców powinny wzbudzić niepokój i chęć odwiedzenia specjalisty: przedłużające się ssanie kciuka, smoczka, oddychanie przez usta, połykanie z językiem pomiędzy zębami - często towarzyszy temu seplenienie, niewydolne wargi - usta cały czas rozchylone, przedwczesne wypadanie zębów mlecznych.
Wraz z pierwszym ząbkiem konieczne jest regularne odwiedzanie stomatologa oraz prawidłowa higiena jamy ustnej dziecka i wyrobienie w nim prawidłowych odruchów higieny.
